وقتی روحانی آمد...

با پایان دولت دهم و با شروع انتخابات ریاست جمهوری سیاست مداران و نامزدهای انتخاباتی شعارهایی را برای دلربایی و جمع کردن رای بیشتر از مردم می دادند که در این میان دکتر روحانی با شعار تدبیر و امید امیدی در دلها ایجاد کرد که وابسه به مذاکرات و طرف غربی بود.

 
روحانی کاملا بدون برنامه و طی یک موج سواری در انتخابات توانست با کسب بیشترین آراء به عنوان رئیس جمهور ایران بعد از احمدی نژاد انتخاب شود.

خوابی که روحانی برای اقتصاد مملکت که از مهم ترین خواسته های مردم بود دیده بود این که به هر قیمتی که شده با طرف غربی مذاکره و در پی آن تحریم ها برداشته شود به امید اینکه اقتصاد در حال فلج کشور سامان یافته و مردم روزهایی بدون تورم را در زندگی خود احساس کنند.

دکتر روحانی در طول چند ماه فعالیت خود تاکنون برای درست شدن اقتصاد کشور برنامه ای به غیر از مذاکره نداشته و هم اکنون با توجه به نزدیک شدن زمان ضرب الاجل برای نهایی شدن توافقات ایران و 5+1 تلاش گسترده ای برای وخیم نشان دادن حال کشور و نیاز به مذاکره با آمریکا می کند.

در صورت به توافق رسیدن و برداشته شدن تحریم ها می توان گفت که کلید روحانی به نفع خود چرخیده و با این کار موقعیت سیاسی خودش را در مجلس و انتخابات آتی حفظ کرده است،زیرا که دولت تمام هست و نیست خودش را به نتیجه مذاکرات گره زده و بدون مذاکره هیچ برنامه ای برای پویایی اقتصاد کشور ندارد.

ولی اگر توافقی صورت نگیرد و طرف غربی دبه کند امکان وقوع فتنه ای به نام فتنه مذاکره وجود دارد و در این میان دولت به دنبال مقصری خواهد بود که شکست مذاکرات را گردن او انداخته تا در رسانه های زنجیره ای بوق و کرنا کنند که ای ملت ما دو سال مذاکره کردیم که ارزانی را برای شما بیاوریم که برخی اقلیت کوچکی که بلندگوهای بزرگ در اختیار دارند پشتیبان صلح و آشتی نشدند و سرانجام مذاکرات شکست خورد.

غافل از آنکه اگر این مذاکرات شکستی بخورد زیاده خواهی طرف غربی و دبه کردن آنها دلیل اصلی می تواند باشد نه یک عده دلواپسی که دولت به شناسنامه دار و باسواد بودنشان شک دارد و آنها را تازه به دوران رسیده می خواند.

انتهای پیام/