من همیشه دلم می گیرد از وضع کلمات نا هماهنگ در مسیرم، گریه می کنم برای ابهام کلماتی که بودشان برایم عذاب و نبودشان دلم را می گیرد.

دلم این زبان بسته خون به دست گرفتار است، دست من ؛ انگار گرفته است از این سکوت و بیزار است از آن صدا، صدایی که عذابش می دهد.

پایم که باز شد راه رفتم،راهی برای نرسیدن ...

چشمانم بسته بود و گونه هایم بارانی تر از همیشه؛ غروب خورشید دلم را با خود برده بود، هوای گریه داشتم، گریه ای برای خودم؛برای خودم که از خود دور بودم.